این غار، که از نوع غارهاى استلاکتیت‌ است، ‌در شرق شهر مرند قرار دارد.

دوگیجان یکی از روستاهای استان آذربایجان شرقی درقسمت شرقی حومه شهرستان مرند واقع شده که پس از گذشتن ار روستای ارد کلو و بناب جدید و زرقان به این روستا می رسیم. مابین روستای زرقان و دوگیجان کوه مرتفعی است به نام مقاطقع که غار در این کوه واقع شده است. دهانه غار به عرض ۳/۵ متر است. غار به فاصله حدود 6 کیلو متری شرق روستا واقع شده که از دو مسیر مالرو می شود به آن رسید. ورود به غار بصورت تقریبا عمودی از سوراخی که میبایست بصورت تک تک وارد آن شد میسر است.

پس از رسیدن به مکان غار، دره سمت راست ما را بطرف دهانه اصلی غار میبرد پس از ورود به یک تالاربرزگ میرسم که فاقد تزئینات غاری میباشد در سمت راست تالار یک شیب 20 درجه ما را به طبقه پایین هدایت میکند در این طبقه 2 تالار به چشم میخورد که تالار سمت چپی استالاکتیت واستالاکمیتهای زیبای را در خودش جای داده است و کفی کاملا گلی دارد. تالار سمت راست مرواریدهای خشگ غاری همراه با برگه های خشگیده و استخوانهای حیوانات و چند دهلیز فرعی بن بست به همراه دارد. بعد از پیمایش بطرف طبقه بالا حرکت میکنیم طبقه 3 یک چاه 6 متری دارد که ما را بطرف دیواره میبرد. برای فرود به این چاه میتوان از کارکاه طبیعی استفاده کرد و انتهای چاه باید دقت بیشتری کرد چرا که به پرتگاه دیواره که محل فرود70 متری میباشد میرسیم.

موقعیت مکانی غار:

این غار در 20 کیلومتری شرق مرند قرار دارد بعد ازعبور از روستای زرقان به روستای زیبای دوگیجان میرسیم بعلت نبودن مسیر مناسب حدودا 6 کیلومتر به سمت دره زیبا که به یک بیشه زار منتهی میگردد باید پیاده روی کرد در این منطقه 2 دره نمایان میشود که دره سمت راست ما را بطرف دهانه اصلی هدایت میکند و دره سمت چپی به یک دیواره ختم میشود در70 متر دیواره یک شگاف 1*1.5 دیده میشود که انتهای غار میباشد.

روستای دوگیجان:

روستای دوگیجان ( در اصطلاح محلی دویجان ) از توابع شهر بناب جدید در شهرستان مرند بوده و بعلت وجود آب فراوان یک منطقه سرسبز کشاورزی و حاصلخیز می باشد. ارتفاع روستا از سطح دریا 2150 متر می باشد. چشمه آب و آبشار معروف آغ سو در فاصله تقریبی 7 کیلومتری روستا و در ارتفاع 1800 متری از سطح دریا قرار گرفته و در تمام فصول سال آب زلال و سرد آن منطقه را سیراب می کند. این چشمه در زیر کوهی قرار داشته که در قله آن به ارتفاع 2200 متر یک غار طبیعی آهکی وجود دارد که بعلت زیبائی داخل آن بر جذابیت این منطقه می افزاید.

این روستای خوش آب و هوا ، کوهستانی ، دارای مردمانی خونگرم و مهمان نواز و سختکوش می باشد .مردم این روستا به شغل های دامداری ، قالیبافی و کشاورزی مشغول هستند. لباس محلی این روستا در نوع خود از نظر رنگ و اشکال پارچه کم نظیر است. جهت رفتن به این روستا در شهرستان مرند پس از گذشتن از روستای زرقان و بناب می توان به مرتفع روستای این منطقه پا گذاشت . بازدید از مناظر و غار زیبای آن بسیار لذت بخش است.

آداب و رسوم روستا:

دویوجان در 50 کیلومتری شرق مرند از توابع آذربایجان شرقی، بر دامنه‎های قره‎داغ جای گرفته است. این روستای آسفالته دارای 180 خانوار است. دویوجان به سبب ارتفاع‎اش از سطح دریا دارای آب و هوای خنک است. در شرق آن غاری به نام «کوهول» وجود دارد که کف آن از آب پوشیده است.

مردم دویوجان دارای پوشش منحصر به خود است. زنان که پخت نان و دوشیدن شیر را بر عهده دارند پوششی بی‎نظیر از رنگ‎ها دارند. این پوشش هنوز ادامه دارد و از روند تخریب در امان مانده است. عکاسی در این روستا نسبت به روستاییان دیگر استان بی‎دردسر و راحت است اما، دوربین غریبه‎ای که به سوی زنان نشانه رود با مخالفت روبه ‎رو خواهد شد.

هر ساله در این روستا آیینی با شرکت همه‎ی زنان و مردمان روستا روی می‎دهد که بنا بر آن، ظهر نوزدهم تیرماه از روستا خارج شده و دسته دسته همراه زنان و بچه‎ها به سوی «پیر» یا «سلطان سنجر» که سلطان زنجیراش می‎گویند حرکت می‎کنند. حصار این پیر از سنگ است. مردم بخشی از راه خاکی را با تراکتور و بقیه را با پای پیاده می‎پیمایند.

عصر پیش از فرو رفتن آفتاب بر بلندی کوه سلطان سنجر رسیده و در میان سنگ‎های تلنبار شده جای می‎گیرند تا پیش از بر آمدن آفتاب شاهد گوسفندانشان باشند که بر گرد پیر می‎چرخند. این نمایش برای سلامتی و پر برکت بودن دام‎هایشان خوب است. داستان‎هایی از این آیین‎ها بر سر زبان‎هاست که اعتقادشان را بر آن بیش‎تر می‎کند. اطراف «پیر» پر است از خانواده‎هایی که شب را بر سر آتش به سر می‎برند و جوانانی که بر بلندی این کوه با احساس غرور از آینده‎ی برنامه‎هاشان سخن می‎گویند. از این بلندی روستای زنوزاق، زنوز و مرند دیده می‎شود. این پیر از آنِ مردمان زنوز است که فقط در این روز از سال روستاییان دویوجان زائر آن می‎شوند.

پس از گوسفند گردانی به دور «پیر» و با برآمدن آفتاب مردم به سوی منطقه‎ی «سووانالیق» بین راه روستا و پیر سرازیر میشوند. در آن جا گوسفندان دوشیده شده و گاه خرید و فروش می‎شوند. مردم چند گروه شده و هر کدام در گوشه‎ای از دره‎ی بزرگ اوتراق کرده و از مهمانان‎شان پذیرایی می‎کنند. هر گروه از خانواده‎ها سفره‎ای پیش انداخته که از «چوچَه» یا «داستانا»ی پخت خودشان و پنیر و چای چیده شده است. به راحتی می‎توان بر سر سفره‎ها نشسته و با آنان هم سخن شد. چشم انداز این دره با گوسفندان، گاوها، الاغ‎ها و اسبان‎شان خاطره‎ی به یاد ماندنی بر جای می‎گذارد.
هوای خنک این منطقه مانع از گرما زدگی‎ست. کودکانی که در این آیین‎ها شرکت دارند کم‎کم یاد می‎گیرند که برای سال آینده نیز باید راهی این دیار شوند و چنین اعتقادی را پا بر جای نگه دارند. عصر مردم آماده‎ی سرازیر شدن به روستای‎شان شده و با خاطره و زیارتی دیگر سالی دیگر می‎آغازند.